Choco

O corpo do choco é ancho e patelo, con expansións laterais en forma de aletas, e unha especie de triángulo sobre a cabeza. No seu interior ten unha cuncha longa e dura. Dotado de oito brazos e dous tentáculos, a súa cor varía dependendo do substrato onde habite.

Captúrase durante todo o ano con diversas artes: nasa para choco, trasmallo, miño, artes de arrastre como o boliche ou chinchorro, poteira, e o curioso sistema do femieiro: dende a embarcación lévase a rastro pola auga unha femia de choco. Cando os machos acoden ao reclamo, son capturados cravándolles unha espulla. É unha especie de extraordinario interese comercial.

En Galicia tomamos o choco na súa tinta cun pouco de arroz branco, pero a súa carnosidade admite outras preparacións, como pode ser á prancha cun leve mollo de aceite, allo e perexil. En Portugal tómano á prancha enteiro, cando é fresquiño, sen tan sequera eviscerar. Se quere optar polo tradicional, probe unha caldeirada para sorpresa dos máis clásicos. Á romana está tan ben ou mellor ca as luras.